W ostatnich latach stało się oczywiste, że mamy do czynienia z wieloma problemami ekologicznymi na skalę globalną — toksycznym skażeniem naszego łańcucha pokarmowego, gwałtowną eksploatacją i wyczerpywaniem się surowców naturalnych oraz skutkami globalnego ocieplenia. Od długiego czasu ignorowaliśmy rozwiązanie tego globalnego kryzysu, wybierając wyższy wzrost gospodarczy i szybszy rozwój. Przez Dharmę a Odpowiedzialność Ekologiczną rozumiemy specyficzne poglądy i holistyczne powiązania pomiędzy istotami ludzkimi a ich środowiskiem naturalnym. Rozważania te mają na celu uwydatnienie tych kwestii i wpływ na zachowania społeczne poprzez zachętę do podjęcia powszechnej moralnej odpowiedzialności wobec wszystkich czujących istot i wobec przyszłych pokoleń. Powinniśmy zastanowić się, w jaki sposób tradycja buddyjska może przyczynić się do wypracowania ekologicznie świadomego działania i stylu życia.
W buddyzmie istnieje zasada współzależności — jedności całego życia, niemożliwej do rozerwania sieci powiązań, w której nic nie może rościć sobie prawa do niezależnej czy też statycznej egzystencji. Żyjemy w świecie, w którym należy się spodziewać, że jakiekolwiek działanie mające wpływ na pojedynczą część systemu, wpłynie również na wszystkie inne jego składowe. Dlatego powinniśmy szanować naturę i wszystkie żywe istoty. W samym sednie bytu każdej żywej istoty na tej ziemi leży współzależność. Pogląd, że ziemia należy tylko do istot ludzkich jest głupi i naiwny. Powinniśmy powstrzymać się od zmieniania natury i zakłócania naturalnego przepływu cyklu życia.
W buddyzmie wierzymy w zasadę nietrwałości. Nauki Buddy mówią o ciągłej zmianie i nietrwałości naturalnego świata. Uczy się nas akceptacji nieustannie zmieniającego się przepływu życia w biosferze, cyklu narodzin i śmierci, nietrwałości wszystkich istot. Jednakże trendy narzucane przez korporacyjną globalizację opierają się na zaprzeczaniu zaobserwowanej przez Buddę nietrwałości w naturze. Mamy obecnie do czynienia z masową eksploatacją surowców naturalnych, komercyjną manipulacją materiałem genetycznym poprzez użycie biotechnologii i masową produkcją różnego rodzaju towarów jedynie po to, by zaspokoić ludzkie pragnienie komfortu. Zjawiska te kłócą się z naturalnym przepływem życia i są niezgodne z procesami naturalnymi. Są one wyrazem światopoglądu, według którego ludzie powinni dążyć do dominacji nad naturą, a życiem można manipulować, tak by odpowiadało ludzkim “potrzebom” i mogło je zadowalać. Lecz “potrzeby” istot ludzkich nie znają końca ani granic. Z drugiej strony prawdziwe poczucie zadowolenia jest owocem praktyki Dharmy.
Dharma zachęca nas do kierowania się współczuciem i do niestosowania przemocy, zarówno wobec samych siebie, jak i wszystkich innych. Wielu z nas unika uczciwego przyjrzenia się własnemu życia, z obawy przed odkryciem, w jaki sposób przyczyniamy się do globalnych problemów. Jednak jeśli uświadomimy sobie, że to nasze wspólne nieodpowiedzialne działania są korzeniem ogólnego załamania ekologicznego, Dharma może pomóc nam zmienić nasz stosunek do środowiska na bardziej rozsądny i wrażliwy. Nauki zachęcają nas do zrozumienia wielości złożonych procesów i powiązań, poprzez które wywieramy wpływ na innych i na nasze środowisko. Jedynie dzięki rozpoznaniu na czym polega to, że jesteśmy częścią tego systemu, możliwa będzie aktywna praca nad zmianą sytuacji. Powinniśmy zatem uwolnić się od zaprzeczających życiu schematów, za którymi uparcie podążaliśmy w imię “rozwoju” i w celu zapewnienia sobie “komfortu”.
Buddyjska doktryna karmy opiera się na uznaniu przyczyn i skutków naszych własnych czynów. W prostych łatwo zrozumiałych słowach: jeśli będziemy nadal niszczyli środowisko, sprawimy, że ten świat stanie się o wiele gorszym miejscem do życia. Przyszłym generacjom pozostawimy dziedzictwo naszych niemożliwych do naprawienia czynów. Powinniśmy zrozumieć te powiązania i skoncentrować się na podstawowych przyczynach, aby skutecznie poradzić sobie z kryzysem ekologicznym. Podobnie jak w przeszłości, Dharma może odegrać decydującą rolę w zasiewaniu ziarna świadomości i odpowiedzialności wobec Matki Natury.
Gyana Vajra Rinpocze urodził się w 1976 roku w Dehradun w Indiach. Jest drugim synem Kyabje Sakyi Trizina, głowy szkoły Sakya buddyzmu tybetańskiego. Jako chłopiec studiował wiele klasycznych tekstów Dharmy pod kierunkiem swojego nauczyciela, Lamy Rinczena Zangpo. Uczył się przez kilka lat wszystkich rytuałów i modlitw, a następnie przez pięć lat dogłębnie studiował buddyjską filozofię. Podczas dziesiątek lat intensywnej praktyki pod przewodnictwem Kyabje Sakyi Trinzina, J.Ś. Dalajlamy, Chogye Trinchena Rinpocze, Ludinga Khena Rinpocze i Kchenchena Appey’a Rinpocze otrzymał wiele inicjacji i rzadkich nauk. Rinpocze założył Sakya Academy w celu zachowania i rozpowszechniania nauk Buddy oraz unikalnego dorobku mistrzów szkoły Sakya. Program nauczania szkoły zawiera matematykę, nauki ścisłe itd., pozwalając mnichom na zdobycie nowoczesnej edukacji, co sprawia, ze ich praktyka buddyjska nie jest oderwana od realiów i potrzeb współczesnego świata.
Tłumaczenie: J.S
źródło: www.ecobuddhism.org